Kerk St. Eustache in Parijs - 1 -

 In de dagen voor Kerstmis '24 bezocht ik nog eens de imposante kerk Saint-Eustache in hartje Parijs (1e arrondissement). Het was wellicht meer dan 20 jaar geleden dat ik daar nog was binnengestapt.

Dus een soort van herontdekking. 

Van buiten af valt het op hoe groot dit gebouw is: 100 m. lang, 44 m. breed en 33 m. hoog. De stijl van de kerk is niet zo homogeen : gotische en renaissance elementen bevestigen dat ze gebouwd werd tussen 1532 en 1637. Binnen is het een schatkamer met veel schilderijen en andere kunstwerken van de 16e eeuw tot hedendaagse makelij. De glasramen en sculpturen overal rond getuigen mee van de rijke geschiedenis van deze centrumkerk. Allerlei plaquettes verwijzen naar beroemde bezoekers (vb. Mozart) of parochianen (vb. Jean-Philippe Rameau). Het orgel en de bijzondere akoestiek zorgen ervoor dat er hier regelmatig concerten worden gehouden, en niet uitsluitend orgelmuziek! 

(kerk St. Eustache Parijs  - eigen foto)

In die Kerstperiode zette de parochie hun hulpactie voor de armen van de binnenstad in de verf. Deze winter is het het veertigste (40) jaar op rij dat ze hun zogenaamde "la soupe saint-eustache" organiseerden. Dank zij een 'leger' van ongeveer 300 vrijwilligers worden elke winter tussen 1 december en 31 maart elke avond ongeveer 250 warme maaltijden bedeeld. Bij gelegenheid van deze 40ste verjaardag werd op vraag van een sponsor de Franse artieste Fanny Allié (1981 Montpellier ; werkzaam in New York USA) uitgenodigd met haar kunstwerk "The Glowing Homeless" (de stralende dakloze). In een van de zijkapellen kreeg dit werk een prominente plaats. Een gloeiend eerbetoon.

(Fanny Allié : The glowing homeless - eigen foto)

Kerstmis gaat niet over

We hebben een nieuwe agenda in gebruik genomen en/of op ons mobieltje een nieuw jaar geactiveerd. De feestdrukte is weer wat gaan liggen. 

De kerstverhalen bij Lucas vermelden nog twee momenten na de geboorte 

waarbij Jozef en Maria de joodse gebruiken opvolgen. 

De achtste dag ontvangt het kind een naam 

en wordt de jongen besneden en 

de veertigste dag is er een rituele reiniging van de moeder 

en een 'toeheiliging' van de eerstgeborene aan God in de tempel. 

De kerk viert de besnijdenis van Jezus op 1 januari 

en de toeheiliging aan God in de tempel 

op 2 februari (Maria Lichtmis)(zie Lc. 2, 22-35).

Bij die toeheiliging verschijnt een oude man, Simeon, 

die na de ontmoeting met het pasgeboren kind 

aangeeft dat hij nu in vrede kan gaan 

omdat zijn diepste verlangen is vervuld. 

"Laat nu, Heer, uw dienaar gaan in vrede".

Maar dichter Bertus Aafjes (1914-1993) hertaalt 

dit evangelievers in een bundel uit 1951, 

en jammer genoeg is nog elk woord van dit gedicht 

nog altijd brandend actueel.

Zo ontdekken we dat Kerstmis nog niet over gaat 

en een feest is met een opdracht, 

dat kerst vieren een werkwoord is 

waar nog veel werk aan is.

LAAT NU UW DIENAAR GAAN

Laat nu uw dienaar gaan in onrust, Heer:

hij vraagt geen vrede in een tijd van waan.

Wie waarheid spreekt vermorzelt zich de tong.

Beangstigd is mijn hart om de miljoenen

die lispelen hun zachte leugentaal,

de ritseltaal, het nachtkleed van de hoer,

die na de menigvuldigheid der daden

zich hult in het geruis der lieve leugens.

Mijn hart weent als een hond die wordt gestraft,

wanneer ik zie wat ik niet vroeg te zien:

mensheid die met de punten van het zwaard

elkander kust, elkaar te sterven kust.

(uit: Het evangelie volgens dichters. Bloemlezing uit de Nederlandstalige poëzie. Samengesteld door Patrick Lateur en Stefan van den Bossche. Uitg. Lannoo/Atlas,1999, blz.36)

(Hannah en Simeon met Jezuskind in de tempel
olieverfschilderij Marc Deconinck 1997
Osdorp Amsterdam Pauluskerk
foto: Ronny Bruneel)