Na de twee vorige berichten over de zondag nu wij na een periode van 'versterving' opnieuw samen mogen komen voor bijeenkomsten van de eredienst (zoals officiële overheden dit dan zo mooi noemen), een afsluitend bericht.
Ook in Frankrijk kwam er in de laatste periode meer vrijheid na heel strikte beperkingen. Deze beperkingen brachten ook de pater benedictijn br. François Cassingena-Trévedy ertoe om na te denken wat eucharistie vieren zou kunnen/moeten betekenen in deze tijden. In een toespraak (20 mei 2020) * was hij heel kritisch over enkele vormen van beleving die voor hem weinig christelijk zijn. De eucharistie is géén snoepje of niet te reduceren tot een kleinood dat wij verdienen te bezitten en te consumeren. Zoals hij zegt : "Je gaat niet 'automatisch' naar de eucharistie, uit gewoonte, om een vaste dosis persoonlijke bevrediging op te doen, plus de bijbehorende sociale relaties. (...) Wat zeker niet goed zou zijn : dat een persoonlijk (en misschien wel individualistisch!) verlangen naar 'consumptie' zozeer onze blik vertroebelt dat we vergeten zelf iets in te brengen. De eerste grondstof [van de eucharistie] is immers : onze schamele menselijkheid en de vissen van onze gezamenlijke visvangst, na afloop van een moeizame nacht [zie evangelie Johannes 21, 10]. "  |
(François Cassingena-Trévedy osb
©Croire - La Croix) |
Rituelen zijn belangrijk, dus regelmatig de eucharistie meevieren zeker, zoals ik in een vorig bericht ook al aangaf. Eucharistie vieren is voor br. François ruimte geven aan een soort dynamiet, waarbij hij denkt aan Paulus die in zijn eerste brief aan de Korintiërs Christus noemt als Gods Kracht (dynamis in het Grieks) en Wijsheid. De Aanwezigheid van Christus zou ons leven moeten doen openspringen, dynamiseren. En dan roept hij in zijn toespraak op om "verder aandachtig te zijn voor het àndere eucharistische gebeuren in ons leven, want de Levende is behendig en ongebonden, 'de Welbeminde springt over bergen en bestijgt heuvels'[Hooglied 2,8]. Er is ook een onvoorziene en plotselinge verschijning van Gods Aanwezigheid in ons leven, buiten het rituele om, informeel en onofficieel.
De eucharistie kan dus ook anderszins in ons leven voorkomen, niet per sé tijdens en op de plaats van de mis...Plotseling ontstaat er Leven bij de stillevens van ons leven. Het zijn kleinoden van eucharistie die uiterst kostbaar zijn en die we vaak pas achteraf ervaren, opslaan in ons geheugen, meenemen naar de kerk wanneer deze open is, aanbieden bij het stille offertorium van de zondagsmis, om daar niet met lege handen aan te komen. Het 'breken van het brood', zoals de eerste en schitterendste aanduiding van de eucharistie luidt [zie Lucas 24,35] zegt iets over de 'breekbaarheid' van God en van onszelf. Dat kan plotseling opvlammen, in de mest nederige, ruwe en onverwachte menselijke handen, terwijl er niets gebeurt in de handen van degenen die zich er bezitters van wanen. Werkelijk overal vindt men stralende tekenen van de Levende, ook wij zelf zijn die tekenen. Niemand mag er de hand op leggen, geen individu of instituut. Manna is zuiver en alleen gratis: het bederft op het moment dat men een voorraad wil aanleggen [zie boek Exodus 16, 19-21]."
 |
| (©Creatov.nl) |
* bron: Benediktijns Tijdschrift 2021/2, Levend brood. Van sacraal bedrijf tot eucharistische revolutie door br. François Cassingena - Trévedy OSB
