Op ontdekking...

(eigen foto mei 2014)

Een kind volgt met zijn vingers de omtrekken van letters in een grote bronzen deur.
Als we goed toekijken zien we er een tekst in van een romaanse taal. Woorden als 'nostres', 'nos altres' of 'no permeteu' zetten ons op weg.
Het kind ontdekt met zijn lichaam de tekst van het Onze Vader dat in het Catalaans is gegoten in de grote ingangsdeur van de Sagrada Familia in Barcelona.
Als we dit beeld laten binnenkomen in ons hart en rustig doordenken over wat we zien, kunnen we mediterend tot onszelf komen.
We ontdekken dan dat deze foto een mooi beeld ivoor wat geloven is: tastend de woorden die ons zijn overgeleverd ontdekken.
Daartoe moeten we wel eens op onze tenen staan én dan nog kunnen we niet alles aanraken en tot ons laten komen.
En altijd zijn we wat bijziend: we zien zo moeilijk het grotere plaatje, we blijven zo cirkelen rond en vanuit onze eigen beperkte  blikveld.
Het geloofsverhaal is veel te groot voor ons kleine mensenleven...


Maar meer dan dit: is niet het verhaal van de mens te groot voor ons kleine mensenleven, alle kennis en wetenschap, alle universiteiten en labo's, alle boeken van filosofen en doctors ten spijt?
Ook al reiken we nog zo hoog en staan we zelfs op de schouders van een ander, dan nog blijven we tastend ontdekken, een ontdekkingstocht zonder einde. Dan nog blijven we gekluisterd aan onze eigen kleine plek in dat grote universum, een stofje in het heelal...Dan nog blijven we kijken vanuit ons eigen plaatsje in de kosmos, in het universum, in de tijd...

En hoe groot is die deur dan van de Sagrada Familia?
De bovenstaande foto toont niet de volledige deur, maar dee onderstaande foto kan enig idee geven...

(eigen foto mei 2014)