God dichten tot Hij openbreekt -15-

De tijd van de advent, die aanloop naar Kerstmis toe, is een tijd van 'in blijde verwachting' zijn. De kerkelijke liturgie roept op tot waakzaamheid. Deze oproep om doelbewust niet te slapen om te letten op de tekenen van de komst van Jezus sluit schijnbaar goed aan bij de hedendaagse obsessie met bewakingscamera's om te waken over de veiligheid van 'de burger'. Deze camera's moeten onze grenzen bewaken (de grenzen van onze eigendommen, van onze luxe). Het eigen territorium moet verdedigd.
De evangelische waakzaamheid  nodigt anders uit, nl. om 'bij' de dingen en 'bij' de mensen te zijn waartussen je leeft en om dààr Gods nabijheid te ontdekken, in een zwangere vrouw, in een pasgeboren baby, in mensen die hun kwetsbaarheid en broosheid niet wegstoppen achter een macho-pose zonder dat ze er ook mee te koop lopen.  Het is een uitnodiging om met meer aandacht bij de anderen te zijn, en zo bij de totaal Andere én zo ook bij je eigen hart. De evangelische bewakingscamera's nodigen uit om juist te kijken over onze eigen grenzen heen en de aandacht te leggen bij wat leeft aan goeds en hoopvol buiten ons territorium.

Daar dacht ik ook aan bij het lezen van dit eenvoudige gedicht van Nobelprijswinnaar Wislawa Szymborska in de mooie bloemlezing "Van God los" (blz. 175) (Lannoo, 2011, samengesteld door Koen Stassijns en Ivo van Strijtem).

VERMEER


Zolang die vrouw uit het Rijksmuseum     
in geschilderde stilte en concentratie
uit een kan in een schaal
dag in, dag uit melk giet,
verdient de Wereld
geen einde van de wereld.