In deze donkerste dagen van het jaar, letterlijk en figuurlijk,
zoeken we het licht en gezellig te maken met kaarsjes en met haardvuur.
In deze koudste dagen van het jaar, letterlijk en figuurlijk,
zoeken we het warm te maken met verhalen van verwachting en hoop.
Tenzij we ons verschansen in onze cocon,
ons laten verkillen in een koud wit-zwart denken,
ons hart hard maken voor het grote en kleine onheil.
Maar een kind, geboren in een stal, met een voederbak als wieg,
vraagt om verder te kijken dan onze eigen donkerte en onze eigen koudheid.
Advent geeft ons de gelegenheid om voorbij onze angsten te kijken,
angsten vaak gevoed door ons reptielenbrein.
Leren van een kind en onze eigenwijsheid laten varen...dat vraagt vertrouwen en openheid, dat vraagt zachtheid. Zoals in dit lied van Huub Oosterhuis (tekst) en Antoine Oomen (muziek), hier gezongen door de dochter van de dichter Trijntje Oosterhuis.
WEK MIJN ZACHTHEID WEER
Wek mijn zachtheid weer.
Geef mij terug
de ogen van een kind.
Dat ik zie wat is.
En mij toevertrouw.
En het licht niet haat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten