Tel je zegeningen - 3 -

 De zomermaanden en de vakantiedagen zijn voor velen het moment om even een ander ritme te zoeken, om even niet alles volgens een vooropgezet schema af te handelen. Hoewel velen hun vakantie ook organiseren met elke dag deze of gene activiteit of bezoek aan en zo vaak vergeten dat er voor alles een tijd is onder de zon. Zo zegt de schrijver toch van het Bijbelse boek Prediker : "Voor alles is er een uur". En dan houdt hij een hele opsomming...

Onze zegeningen tellen kunnen wij mensen niet als we er geen aandacht aan besteden. Aandacht vraagt nu juist tijd. 

Ik wil deze reeks over onze zegeningen besluiten met een lang citaat uit een column van de auteur én vooral acteur Josse De Pauw, gelezen in De Standaard der Letteren van 20 mei dit jaar. Het gaat juist over reizen en over haasten.

(Tokyo spitsuur ©Time Out)

"Haast is tijdverlies. Dat heb ik altijd gevonden. Ik kan me niet haasten, ik vind haast saai. Daarom ben ik meestal te vroeg, omdat ik ruim de tijd neem, omdat ik me niet wil moeten haasten. Ik kwam een tijdlang vaak in Japan en daar is zowat iedereen altijd halvelings aan het rennen. Ik vroeg het ooit aan een vriendin daar - we zouden de metro nemen, maar daar hoefden we ons niet voor te haasten, er ging er eentje om de drie minuten- 'Fumie, waarom zijn we eigenlijk aan het lopen?' Ze lachte verontschuldigend, zoals Japanners dat wel vaker doen en antwoordde: 'Omdat we dat gezellig vinden, denk ik.' De Joodse mensen in mijn buurt hebben het ook, met korte gehaaste stapjes vliegen ze met flapperende jaspanden door de wijk, behalve op sjabbat, dan schrijden ze. Dat is het ritme waar ik van hou. Het probleem met haast is dat je overvol bent van de plek waar je naartoe ijlt, terwijl je omgeving aanvoelt als een obstakel, ze staat je in de weg om op tijd te geraken waar je wezen wil. Ze maakt je het leven moeilijk. Je ziet niks, je hoort niks, je voelt niks, je ruikt niks, je zintuigen weigeren dienst. Je moet daarheen, naar die plek, en wel zo snel mogelijk. Je mist veel, zo niet alles bij haast."

(eigen foto - Londen september 2012)

En haastig levend missen we de zegeningen die ons leven maken tot wat het eigenlijk is: een geschenk dat zich elke dag vernieuwt of we het willen of niet. 

Om zelf ook meer oog te hebben

voor mijn zegeningen ben ik er

even niet. Een volgende bericht op deze blog mag je verwachten op 17/18 juli a.s.