Ons hart is onrustig, zo ervaarde Augustinus dit in zijn jongvolwassen leven, tot hij mocht ontdekken hoe een ervaring van goddelijke nabijheid rust biedt voor wie leeft met een zoekend hart.
Augustinus keek enkele jaren na zijn bekering tot het christendom terug op zijn traject. Met een scherpe introspectie beschrijft hij in zijn 'Belijdenissen' hoe in het centrum van zijn leven, in zijn hart, een leegte was die hij niet opgevuld kreeg met seks noch met de rationele filosofieën van zijn tijd noch met een carrière in de politiek.
 |
| (Ryszard Krynicki ©MOCAk) |
Augustinus keek enkele jaren na zijn bekering tot het christendom terug op zijn traject. Met een scherpe introspectie beschrijft hij in zijn 'Belijdenissen' hoe in het centrum van zijn leven, in zijn hart, een leegte was die hij niet opgevuld kreeg met seks noch met de rationele filosofieën van zijn tijd noch met een carrière in de politiek.
De Poolse dichter Ryszard Krynicki (1943) heeft het ook over de innerlijke durende onrust in mensen. Vanuit zijn leven onder communistische repressie en indoctrinatie beseft hij hoe hij 'gewond' is en hoe die wonde gaapt en blijft trekken en blijft blijven.
Over die blijvende wonde schreef hij een kort vers met als wondere, maar ergens ook evidente titel : Andere.
ANDERE
kunnen dichtgroeien, maar die ene, niet-vleselijke,
allerpijnlijkst gapende,
jou niet leven latende - maar onveranderlijk
in leven houdende, die enige, voor altijd
ongeheelde, alleen voor jou bestemde,
moge zij
open blijven
(uit: Krynicki, Ryszard, De nooit te helen wond van de waarheid. Honderd gedichten, uitg. P, Leuven, 2020, blz. 74 - vertaling : Maarten Tengbergen)
Is advent niet bewust de wonde open proberen te houden? Is het niet bidden dat zij open moge blijven omdat die leegte, dat gemis, die hunkering naar heling ons in leven houdt?
Wat een prachtige zinnen! Dank!
BeantwoordenVerwijderen