Verlangen is een mooi woord... het spreekt over verte en over langer worden, zich langer maken. We denken aan wensen, aan begeren, aan in je bezit of nabijheid willen hebben...Het is een werkwoord, maar het soort werk waarnaar het verwijst is van een bijzondere aard.
Maar een ander woord dat een intens verlangen oproept, het verlangenste verlangen zou je kunnen zeggen, is het woord hunkeren.
Twee werkwoorden die meer suggereren dan we kunnen bevatten; twee werkwoorden die onze volle aandacht verdienen in deze advent;
twee woorden die ons in deze advent aan het werk willen zetten.
En over hunkeren schreef de Vlaamse dichter en schrijver Jozef Deleu een 'miniatuurtje' zoals hij onderstaand vers noemt en heeft verzamelt in een kleine maar precieuze bundel.
HUNKEREN
weet jij
waarom we hier rondlopen
vraagt een man in het warenhuis
ik weet het niet
zeg ik
weet jij wat hunkeren is
vraagt ie
(uit: Deleu, Jozef, Geluiden voor de
laatste dag. Miniaturen., uitg. Poëziecentrum,
Gent, 2021, blz. )
Dat hunkeren nu net ten toneele verschijnt bij de 'waarom' vraag, lijkt mij vanzelfsprekend. De waarom-vragen zijn niet met kennis te beantwoorden noch met wetenschappelijke uitspraken. Ze zijn niet duurzaam te beantwoorden door dingen te kopen, door bezit of geld. Ze zijn van een andere orde, ze betreffen iets of iemand anders dan de optelsom van neuronen of het resultaat van wetenschappelijke experimenten. In het warenhuis van het leven worden veel producten en diensten verkocht die pretenderen om onze verlangens in te vullen, maar er blijft altijd gemis en onrust over, er blijft hunkering hangen.
Zo roept dit vers van Deleu mij, los van de intentie van de schrijver, binnen in een humaniteit die verder reikt dan ons kleine zijn. Een humaniteit die mij uitdaagt in de persoon van Jezus van Nazareth, waar we in deze advent naar uitkijken, naar verlangen, naar hunkeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten