Christelijke eenheid ...(2)

 Zeker in deze tijden van polarisering is het jammer dat de christenen zo verdeeld getuigenis afleggen van de evangelische boodschap. Bij de eerste christenen die in de 19e eeuw de christelijke verdeeldheid wilden omsmeden leefde de overtuiging dat dit een werk van lange adem zou zijn en dat het ruimste draagvlak voor ontmoeting het gebed was. Hoe men ook de Bijbel en de traditie interpreteert, iedere christen bidt en dat is iets wat we samen kunnen doen. The World Evangelical Fellowship, een groep gereformeerde en anglicaanse christenen, begonnen vanaf 1847 met een jaarlijkse 'week van gebed'.

Na de Tweede Wereldoorlog kwamen op verschillende plaatsen verschillende initiatieven tot ontwikkeling om de oecumenische gedachte te bevorderen. Een bijzondere plaats in dit verhaal is voorbehouden aan de gemeenschap van Taizé, gesticht door de charismatische Roger Schutz (1915-2005). Tachtig jaar geleden, 1945, stichtte hij in het Bourgondische dorpje Taizé een oecumenische gemeenschap. 

(foto gevonden op website Otheo zonder vermelding van datum : van links naar rechts
frère Max Thurian, frère Roger Schutz, kardinaal Bea en paus Johannes XXIII)

Schutz zou een belangrijke figuur worden die onder anderen tijdens het Tweede Vaticaans Concilie als 'waarnemer' deelnam aan de activiteiten. In feite was hij door zijn persoon en zijn ideeën een belangrijke factor bij het tot stand komen van verschillende conciliedocumenten. Hij was bevriend met de pausen Johannes XXIII en Paulus VI, en later ook met Johannes Paulus II. Ook hield hij een bijzondere band met kardinaal Bea die de voorzitter was van het Romeinse secretariaat voor de eenheid der christenen.

Schutz had het als persoon heel moeilijk met breuken. In zijn dagboek schrijft hij op een bepaald moment in het voorjaar van 1980  :

"In onze kerk praatte ik met christenen die integrist genoemd worden. Daarna kwamen er christenen die progressist heetten. Terug thuis noteerde ik meteen deze woorden : zowel de 'integristen' als de 'progressisten' liefhebben. Vooral ze niet rug naar rug wegsturen, dat zou de middenweg zijn die van ons verwaande rechtvaardigen maakt en niet de arme in Gods huis."

In datzelfde voorjaar bij een bezoek aan Rome schrijft hij over zijn pijn om de verdeeldheid en zijn hoop op eenheid.

"Hoe de eenheid tot stand brengen wanneer de grote denkers op het openbare plein redetwisten? Als men partij moet kiezen om te bestaan, houdt men dat niet uit. Wat kunnen we doen tegenover de ziekten in onze Kerk? Sommigen, een klein aantal, laten zich in dit getwist meeslepen. Meerderen, het grootste aantal, vluchten deze confrontatie en verwijderen zich meteen van Christus. Op de meest sombere momenten, wanneer de Kerk het meest ontmoedigd is, is er steeds bezieling en opflakkering gekomen. Dan gebeurden de diepe mutaties, niet degenen die verdelen, maar degenen die van binnenuit de bressen opvullen en verbinden met wat afgescheurd was."

In deze gebedsweek voor de eenheid is het goed om stil te worden bij dit getuigenis van een van de meest bijzondere figuren van de 20ste eeuw en ons door zijn geloof te laten inspireren.