Aanwezigheid in afwezigheid -02-

Ik wil nog even doordenken op het mysterievolle werk van Fred Eerdekens dat ik mocht ontdekken tijdens het kunstenfestival Watou 2017 (zie blogpost van 11 augustus). De grillige sculptuur die op een witte wand is bevestigd geeft zijn betekenis maar prijs dank zij een zeer gerichte belichting. Die schijnbaar willekeurige lijnen worden tot woorden. Zoals de wisselvalligheden van een mensenleven onder een bepaald licht toch een zin kunnen krijgen.

(eigen foto 2 augustus 2017)

Voor christenen is het zo dat die schijnbaar willekeurige levenslijnen te lezen zijn onder het licht van de goddelijke liefde zoals Jezus die heeft voorgeleefd. Dat is het grote werk van het dagelijkse proberen te geloven. Ontdek ik in wat er zich aandient in mijn leven een zin, een glimp van de God waarin ik geloof?
Daarvoor moet ik een inspanning doen. Ik moet proberen te geloven dat wie ik ben, wat er in mijn leven gebeurt er ergens toe doet. Bij de sculptuur van Eerdekens zien we pas zin in de schaduw die er is dank zij het onzichtbare licht.
Is al ons spreken over God niet een poging om vanuit een bepaalde lichtinval de lijnen van de mensengeschiedenis te lezen tot een samenhangend verhaal? Zijn we als mensen niet allen op zoek in momenten van eenzaamheid, afwezigheid, ontreddering, richtingloosheid een zin te maken van de puzzelstukjes die voor ons liggen? Blijft daarom niet elk mensenhart onrustig 'tot het rust vindt in U o God'(Augustinus)? Is dat niet wat gelovigen altijd weer proberen: vanuit de verhalen in de bijbelboeken en vanuit de verhalen van christenen vroeger en nu licht maken over de wirwar van de lijnen die ons leven vormen?
Dit wondere kunstwerk van Fred Eerdekens maakt ons alert om leegte en afwezigheid niet te schuwen, maar ook daar juist aanwezigheid te zoeken. Met het juiste licht kan het ons ook lukken. Dan wordt afwezigheid de prachtigste gemoedstoestand.

(eigen foto 2 augustus 2017 - locatie: brouwerij Watou)