Als christen worden we echter opgeroepen om herbergzaam te zijn, op meerdere plaatsen in het evangelie. Ik citeer even een plek: "Wie u verwelkomt, verwelkomt mij, en wie mij verwelkomt, verwelkomt hem die mij heeft uitgezonden." (Matteüsevangelie 10, 40 - Naardense bijbelvertaling).
Maar ook de Islam roept op tot gastvrijheid zoals blijkt uit dit gedicht van de Perzische dichter en Soefi-mysticus Jalad ad-Din-Roemi (1207-1273) zoals ik dat heb gelezen in de bloemlezing "Gedichten die mannen aan het huilen maken" (samengesteld door Nick Muller, uitg. Prometheus, 2015, blz.17).
De herberg
Dit mens-zijn is een soort herberg:
elke ochtend weer bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij!
Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
op plaats te maken voor extase...
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt.
De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
(vertaling Romeck van Zeyl)
De dichter verwelkomt in zijn hart blijkbaar alle denkbare gevoelens als raadgever. We zouden dit gedicht dus louter innerlijk kunnen lezen: hoe we met onze gedachten (de oude monnikenvaders hadden het dan over de logismoi) moeten proberen om te gaan. Maar ik meen dat we dit ook kunnen lezen als een oproep voor gastvrijheid naar alle soorten mensen op onze levensweg. Want elke ontmoeting met een ander kan ook deze hele resem gevoelens oproepen en dan blijft overeind: wees blij met iedereen die langskomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten