Pinksteren: de taal van de Geest

In het laatste nummer van het "Benedictijns Tijdschrift" van 2018 verscheen een artikel van de Amerikaanse pastor Debie Thomas over Pinksteren. Graag deel ik daaruit omdat de invalshoek mij geleerd heeft om het zo bekende verhaal van Sinksen op een nieuwe wijze te lezen.

(El Greco: Pinksteren
1600 - Pradomuseum Madrid)

 "Christenen beschouwen Pinksteren vaak als het ongedaan maken van de Babylonische spraakverwarring. Maar in feite was Pinksteren helemaal geen ommekeer van Babylon: God vervolmaakte de verwarring en zegende die!
Toen de heilige Geest neerdaalde, bracht Hij de mensheid niet terug tot één gemeenschappelijk taal, integendeel: hij bestempelde alle talen als heilig en in gelijke mate geschikt om Gods verhalen in te verkondigen. In het weefsel van de Kerk bracht Hij verscheidenheid aan en inclusiviteit.
Diegenen onder u die meer dan één taal spreken zijn misschien het beste in staat het belang te vatten van deze heilige verkondiging, deze wonderbaarlijke draden in het weefsel. Zij snappen intuïtief dat een taal meer omvat dan het geheel van zijn grammatica, woordenschat en syntaxis. Talen dragen het volle gewicht mee van hun respectievelijke cultuur, geschiedenis, psychologie en spiritualiteit. Een taal kiezen impliceert een wereldoriëntatie kiezen, anders zien en horen, de werkelijkheid anders verwerken en indelen. Volmaakte vertalingen bestaan dan ook niet.
(...)
Als de discipelen en hun vrienden in vreemde talen beginnen te spreken, begrijpt de menigte hen. En dàt brengt hen in verwarring, het feit van hun begrip, niet de boodschap die ze hoorden, want die was,in  hun verschillende talen glashelder. Ja, wat de toehoorders verbijsterde was dat God zich verwaardigde hen toe te spreken in hun eigen moedertaal. Dat Hij ze welkom heette op zo'n vertrouwelijke manier, in woorden en uitdrukkingen die hen terug voerden naar hun geboorteplaats, hun kindertijd, hun geliefde steden en landen en gemeenschap van herkomst. Alsof God eigenlijk zei: 'Deze plaats, verzadigd van de Geest, deze prille Kerk, dit nieuwe Lichaam van Christus behoort aan jou. Je hoeft je hier geen buitenstaander te voelen; ook jouw taal spreken wij; kom binnen. Kom binnen en voel je thuis'.
(...)
Er gebeurt iets als we elkanders talen spreken. We ervaren de grenzen van onze eigen blik. We leren nieuwsgierig te zijn. En we ontdekken dat Gods grote daden veel te subtiel zijn voor één enkele taal."

(Benedictijns tijdschrift 2018, blz.182-185 passim)