De wijzen uit het Oosten

Bij gelegenheid van het feest van Driekoningen (het verhaal vinden we in het evangelie van Mattëus 2) deel ik graag een gedicht van de Amerikaanse dichter William Carlos Williams, zoals ik het heb gevonden in de bloemlezing "Van God los" (Tielt, 2011, blz. 197-198). Een poëtische mijmering over menswording, over geschenken en over geven en ontvangen en hoe de gever ook kan ontvangen. Een poëtische mijmering ook over de waarheid van een verhaal die zo anders is dan de waarheid van de wetenschap, maar daarom niet minder waar.

DE GAVE

Toen de oude wijzen hun gave brachten
   door een ster geleid
                    naar de nederige geboorteplek

voor de god van liefde
   weken de duivels
                    zoals een oude prent laat zien

in verwarring terug.


Hoe kon een baby iets beseffen
                    van gouden versierselen

of wierook en mirre
   van priesterlijke gewaden
                    en vrome kniebuigingen?


Maar de verbeelding
   kent alle verhalen
                    voordat ze zijn verteld
en kent de waarheid van dit ene
   aan alle ongeloof voorbij.


De rijke gaven
   die niet zo bij een kind pasten
                    en toch vroom werden aangeboden,
stonden voor alles wat liefde kan geven.


Het waren oude mannen
                    wat wisten die
van de noden van een moeder
   of de honger
                    van een kind?

Maar toen ze neerknielden
   werd het kind gevoed.

                    Ze loofden
wat
   ze daar zagen!

                    Een wonder
was geschied,
   hard goud werd liefde,
moedermelk!
   voor
                    hun verbaasde ogen.


De ezel balkte
   de os loeide.
                    Het was hun aard.


Het is ieders aard te loven.
   Je kunt
                    niet anders.


Zelfs de duivels
   loven door te vluchten.
                    Wat is de dood
daarbij vergeleken?


   Niets. De wijzen
                    boden hun gaven
en bogen diep
   om deze volmaaktheid
                    te aanbidden.

Hierbij geen prent met vluchtende duivels, maar een barok meesterwerk van Rubens dat nu in het Prado thuis is.

(afb. gevonden op blog van Leen Huet)