Mijmeren na de film: The Two Popes

Hoe kan een film over een fictieve ontmoeting tussen twee nog levende personen waar zijn? Want dat is het bindend verhaal van de film "The two popes" (de twee pausen) die door Netflix werd gerealiseerd en uitgebracht in december 2019. De vorige paus Benedictus XVI zou in de zomer van 2012 de Argentijnse kardinaal Jorge Mario Bergoglio ontboden hebben en de twee mannen zouden gedurende enkele dagen elkaar meerdere keren gesproken hebben, en over wat dan nog...
Hoe fictief het verhaal ook moge zijn, het is ook des te meer waar: het portretteert via de twee protagonisten twee heel verschillende visies over kerk en geloof die momenteel sterk spelen binnen de katholieke kerk. 
De twee dragende acteurs van de film zijn Anthony Hopkins als paus Benedictus en Jonathan Pryce als kardinaal Bergoglio. Hun acteerprestatie is om duimen en vingers te likken: verbaal én non-verbaal tonen ze hoe deze groten der aarde ook maar mensen zijn. Er zijn meerdere momenten waarop de kijker zal (glim)lachen bij wat hij ziet. Zelfs wie niets heeft met kerk en Vaticaanse pompa zal kunnen genieten van deze twee heren.
De setting waarin het ene deel van het verhaal zich afspeelt is 'sprookjesachtig' als je de (op de filmset nagemaakte) Sixtijnse kapel ziet en zorgt voor een scherp contrast met het rommelige huishouden van de kardinaal in Buenos Aires. 
De film speelt met de tegenstellingen zonder uitdrukkelijk partij te kiezen. De kijker bekijkt het zelf maar...