In de vorige post had ik het over het naar het donker buiten kijken door een gesloten raam : je ziet dan alleen jezelf en de kamer waarin je zit gereflecteerd. Zo'n ervaring zal voor vele mensen in deze corona-quarantaine-tijden wellicht heel herkenbaar zijn. Dit quarantaine-gebeuren noopt tot reflectie, gewild of niet.
Maar wat als we de ramen open zetten tijdens de nacht?
De schilder Henri Matisse toont het ons op een doek dat hangt in het Centre Pompidou in Parijs: "Porte-fenêtre à Collioure" uit 1914.
Dit schijnbaar abstracte doek toont een raam (zie de blauwe strook links) .dat openstaat Dank zij de titel weten we dat de schilder in Collioure was, een kustplaatsje tussen Perpignan en de Frans-Spaanse grens aan de Middellandse zee.
 |
| (eigen foto - 27 december 2019) |
Vele mensen zullen bij het uitkijken naar God door het raam van hun hart echter alleen maar donkerte zien, zoals Matisse in Collioure. Dit zwarte niets echter zit vol leven. Binnen de christelijke traditie spreekt men over de 'negatieve' theologie en over de 'via negativa' : we weten alleen wat God niet is en kunnen slechts in ontkenningen over Hem spreken. Eckhart, Johannes van het Kruis, Silesius of in de 20ste eeuw Karl Rahner of Urs von Balthasar : allen vertrekken ze vanuit het geheim van God. Uiteindelijk kunnen we niet weten wie God is, maar enkel blijven zoeken, tastend en uitkijkend in het donker.
Vanuit een raam 's nachts over de oneindige zee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten