In deze laatste weken van het kerkelijke jaar -kerkelijk liturgisch is nieuwjaar de eerste zondag van de advent, dus de vierde zondag voor Kerstmis 25 december- wordt vaak gelezen in het evangelie over hoe Jezus de eindtijd ziet. Door het latere boek der Openbaring (de Apocalyps) kreeg het woord 'eindtijd' veelal een invulling met begrippen als chaos, totale ineenstorting, vernietiging van onze planeet. Maar die invulling is het gevolg van een enge letterlijke lezing.
 |
| (Viktor Vasnetsov : Apocalypse - ©Wikipedia) |
Bij de Marokkaanse dichter en activist Abdellatif Laâbi ontdekte ik een vers dat een prangende hedendaagse invulling geeft hoe we de apocalyps zouden kunnen (moeten?) lezen. Hier een fragment uit een langer gedicht uit zijn bundel "Fragmenten van een vergeten ontstaan" uit 1998.
De apocalyps is niet
de herhaling van de zondvloed
na de vernietiging van de zondige steden.
 |
| (©De Standaard) |
Voor degenen die hebben leren lezen
zal ze zich afspelen
in een verloren hoekje
in het slijk van een tent met vluchtelingen
waar een uitgeteerd kind
bedekt met ongedierte
zijn laatste adem uitblaast
In hun ogen
die de helft van het gezicht innemen
is er vraag
noch antwoord
(uit: Laâbi, Abdellatif, Het continent van de gave. Keuze, vertaling en nawoord door Bart Vonck. Uitg. P, Leuven, 2013, blz. 122)
Hoe verschillend de achtergrond van deze dichter ook is, toch is dit voor mij een gedicht dat dicht staat bij het evangelie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten