Is de steen al weggerold...?

 In de evangelies van Marcus en Mattheüs worden de apostelen heel expliciet op weg gestuurd door de Verrezen Christus om het verhaal van zijn leven te verkondigen over de gehele wereld. In de gehele geschiedenis van de kerken is er altijd een zekere spanning te lezen tussen wie de figuur van Jezus centraal stelt in al zijn profetisme en anarchisme en zij die de door de eeuwen heen ontwikkelde leerstellingen naar voor schuiven als belangrijkste.

In vele vooral protestantse kerkgemeenschappen wordt de Bijbel op een heel strakke manier gelezen. De kinderen van zo'n protestantse dominees beleven dan ook hun jeugd in een strak keurslijf. Het is goed of fout, wit of zwart, geen grijswaarden.  In boeken, gedichten en daaruit afgeleide songs en films zien we tot welke heftige 'bevrijdingsstrijd' zo'n opvoeding kan leiden. 

Dat ervaar je ook op bijna elke bladzijde van het poëziedebuut van de Zuid-Afrikaanse dichteres Koleka Putuma, collectief geheugenverlies, uitgegeven in Nederlandse vertaling (door Ludo Abicht) bij Poëziecentrum in Gent (2020). Koleka Putuma is én zwart én lesbisch in het onrustige Zuid-Afrika van na Nelson Mandela.

In een lang gedicht met de nietsverhullende titel 'geen paaszondag voor queers' beschrijft ze haar gevecht met haar geloof en haar geaardheid. Ze komt tot de slotsom dat ze niets aan haar geaardheid kan veranderen én dat haar ouders (protestantse dominee vader én moslima moeder) haar geaardheid verwerpelijk vinden omwille van hun geloof. 

(©bijbelin1000seconden.be)

Tegen de achtergrond van een grimmiger homofobe maatschappij waar een grote kloof is tussen met de mond (en de wet) beleden tolerantie en de feitelijke wrevel en zelfs haat tegen die 'abnormale' holebigemeenschap klinken Putuma's woorden hard en luid. Ze dagen de christelijke kerken uit om hun visie op homoseksualiteit en geloof te bevragen en te verduidelijken. 

Hier volgt het slot van het acht bladzijden tellende gedicht, een rechtstreekse aanspraak tot haar vader-dominee :

Papa,

-indien ik gekruisigd werd

-en drie dagen lang op een afvalhoop gegooid

-en opnieuw zou verrijzen als een krantenkop

-zou je dan over mij prediken?

-zou je aan de gemeente vertellen dat het mijn zonde was die het hen deed doen?

-zou je mijn moordenaars Farizeeërs noemen of lafaards of dienaren van God?

-zou je jezelf Judas noemen?

-hoe zou je mijn grafsteen opzij rollen?

-zou je over mij prediken

-en wat zou je zeggen?

-mijn dochter werd gisteren vermoord

-of er werd gisteren een lesbienne vermoord?

Papa,

-zou je überhaupt een preek houden?

(uit: Koleka Putuma, collectief geheugenverlies, blz. 32)

Wanneer wordt het evangelie ook 'goed nieuws' voor de queers? Want Jezus is toch ook gestorven en verrezen voor deze mensen? Vaticaanse clubjes weten wat goed en fout is, zeggen ze, zoals vele zelfzekere christenen. Ze houden zich krampachtig vast aan een zogenaamde natuurwet, zonder hun inzichten te laten bevragen door evoluties in de menswetenschappen.  Ze leggen hun dubieuze ideeën op vanuit hun ivoren torens en doen duizenden gelovigen lijden. Wordt Christus zo niet opnieuw gekruisigd? 

Wanneer wordt de dogmatische steen weggerold zodat Jezus kan verrijzen? 

Deze vraag laat ik vandaag luid klinken via Putuma, terwijl ik vandaag met mijn man feest vier omdat we elkaar al méér dan 25 jaar kennen en onze relatie al meer dan 15 jaar geleden werd gezegend door een priester.