Op de sabbat tijdens het Joodse Paasfeest (dat feest duurt zeven volle dagen en begint altijd op de 14e van de maand nissan) wordt traditioneel het korte boek "Hooglied" of "Lied der liederen" voorgelezen in de synagoge. Het wordt voorgelezen of gezongen als een geestelijk lied, als een huwelijks- of liefdeslied over God en zijn volk. Het huwelijk of verbond wordt volgens deze lezing gesloten door de uittocht van Israël uit Egypte.
Pesach, Pasen, passage: doortocht, voorbijgaan... al deze woorden verwijzen naar de tiende plaag van Egypte, waarbij de verderfengel rondtrok door Egypte om alle eerstgeborenen (mens én dier) te doden. Deze doodsengel ging evenwel voorbij aan de huizen wiens deurposten waren getekend door het bloed van een lam, wat de Joden hadden gedaan op het woord van Mozes. De dood ging hen voorbij, de dood had niet het laatste woord, toen niet, nu niet (zie boek Exodus hoofdstukken 12-13).
Dat Hooglied (door Luther zo benoemd bij zijn vertaling naar het Duits) is een liefdeslied, dat altijd een aparte plaats ingenomen heeft in de Bijbel én in de Joodse en christelijke traditie.
Het inspireerde dichters, componisten, beeldhouwers, schilders.
In deze dagen na Pasen wil ik daar even bij stil staan.
En ik begin met een schilderij van Marc Chagall (1887-1985), het vierde uit een reeks van vijf over het Bijbelse boek "Hooglied".
Voor dit schilderij liet hij zich inspireren op volgende verzen :
"Ik sliep maar mijn hart was wakker.
De stem van mijn liefste die aanklopte:
doe voor mij open!, mijn zusje, mijn vriendin,
mijn duifje, mijn volmaakte,
want mijn hoofdhaar zit vol dauw,
mijn lokken zijn klam van de nacht."
(Hooglied 5, 2 - Naardense Bijbelvertaling)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten