De Advent is een tijd van verlangen, van uitkijken naar licht in donkere dagen, van open komen voor vrede in dagen van strijd en oorlog, van (terug) oog krijgen voor wat er echt toe doet voorbij de wankele zekerheden van consumptiemiddelen en voldoende ruilmiddelen op onze bankrekening.
 |
| (eigen foto Brussel Grote Markt 2 december 2022) |
Veel pokkenherrie die ons opjaagt. Veel kabaal om niet te hoeven denken aan mensen die wonen in een stal of vluchtelingen die moorddadige bange tirannen proberen te ontvluchten, de varianten van de armoezaaier Jozef die tevreden moest zijn met een beestenstal en op de vlucht moest naar Egypte?
Daar gaat het toch over bij Advent en Kerstmis : God die mens wordt en blijkbaar voor alles wil leven met de randfiguren en de armen van deze wereld. Is dat niet de kern?
Daarvoor sluiten we ons best af van het koopkabaal waar Kerstmis gevierd wordt zonder stal en kribbe. Waakzaam zijn voor die kern, dat is ook waartoe ons de Libanese dichteres Andrée Chedid (1920-2011) oproept in dit vers.
DE KERN
Alleen
Een waakzame ziel
Hoort
Het pulseren van de kern
Zich verspreidend onder de woorden
Wegdrijvend onder de dingen
Brokkelt ze af onder de passies
Juist zij
Is slechts waar te nemen
In de schuilplaats
Van de stilte.
(uit: Chedid, Andrée, Bestaan is een zegen voor mij, uitg. P., Leuven, 2015, blz. 43 - vertaling: Lucienne Stassaert)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten