Geloven in de opstanding lijkt in deze 21ste eeuw een naïeve daad zonder enig effect en dus zonder enige zin. Onze samenleving rekent mensen en overtuigingen af op hun "efficiëntie" in termen van materiële winst en realisaties. De poëzie van Claude van den Berge zoals we die gebloemleesd vinden door Jooris van Hulle in de bundel "Het zwijgende woord" (uitg. P, 2010) getuigt van opstandigheid tegen zo'n kortzichtige materialistische lezing van het leven. Maar hij beseft dat deze uitnodiging om de zachte kracht van de innerlijkheid toe te laten geen ruimte krijgt in onze maatschappij. Toch belijdt hij zijn vertrouwen in die stille krachten, o.a. in volgende vers (blz. 143).
De woorden van de innerlijke taal zijn zonder ruimte,
en omdat ze zonder ruimte zijn, lijken ze niet
op de woorden van de stoffelijke taal.
De woorden van de innerlijke taal zijn onbegrensd.
Ergens zijn hun tekens gekerfd.
Ergens worden ze gesproken.
Ergens spreken we.
 |
| (detail uit een installatie van Chiharu Shiota gezien in 's Hertogenbosch 2018) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten