De zomer en de vakantie naderen. Vele mensen zoeken dan natuurgebieden op: stranden en zeeën, bossen en bergen. Als ze zich vrij kunnen maken in hun hoofd, ontdekken ze andere mensen en een ruimte aan water en zand en sterren en soms ook aan stilte.
Deze momenten van verwondering nodigen uit om dankbaar stil te staan bij wat er in ons leven allemaal voor handen is aan goede mensen en dingen en momenten.
Op zo'n momenten vinden we woorden om onze dankbaarheid en verwondering uit te drukken onder anderen in de Bijbelse psalmen.
Het boek der psalmen bevat meerdere reeksen van zogenaamde lofliederen. Zo is er ook de reeks van psalmen vol lof en dankbaarheid van psalm 103 tot 107 (of zo je wilt tot 109).
Enkele verzen uit deze psalmen als 'vakantie-dank-en-lof-gebed'.
Ik neem hier de mij meest vertrouwde vertaling van Ida Gerhardt en Marie van der Zeyde, die ook in de meeste abdijen van het Nederlandstalige gebied worden gezongen.
(psalm 103)
Loof, mijn ziel, de Heer,
vergeet nimmer al wat Hij gedaan heeft. (...)
Hij die uw jaren overstelpt met zijn gaven. (...)
Niet naar onze zonden maakt Hij het met ons,
niet naar onze schulden behandelt Hij ons(...)
Hij immers weet van ons maaksel,
Hij gedenkt dat wij stof zijn.
 |
| (eigen foto - Lac de Gaube 2017) |
(psalm 104)
Looft, mijn ziel, de Heer!
Heer, mijn God, hoe ontzaglijk zijt Gij,
met glans en luister bekleed,
gehuld in een mantel van licht(...)
Bronnen wijst Gij hun loop naar de beken:
tussen de bergen door wandelt het water,
drenkt alle dieren des velds,
de woudezels lessen hun dorst;
boven nestelen de vogels des hemels,
doen zich horen van tussen de takken(...)
Kiemen doet Gij het gras voor het vee,
het gewas dat de mens het bewerkt,
dat het brood uit de aarde zal geven.
Er is wijn, die het mensenhart deugd doet,
-als van olie glanst het gelaat-
en brood dat het mensenhart kracht geeft. (...)
Ongeteld zijn uw werken, o Heer,
Gij schiep ze alle met wijsheid.
Van uw rijkdom vervuld is de aarde.
Groots, wijd uitgestrekt ligt de zee:
daar is eindeloos levend bewegen van dieren.
En zo blijft het wel even doorgaan in deze lofpsalmen.
Deze biddende overvloed nodigt ons uit om ook ons eigen leven open te stellen voor een veelheid aan gekregen leven dat ons vaak zomaar in de schoot is geworpen en die wijzelf niet in handen hebben en die wijzelf niet helemaal doorgronden.
Ons leven is niet evident, wij hebben onszelf niet op de wereld gezet en we hebben zo weinig dat wijzelf echt het onze mogen noemen.
De Andere glimlacht soms, zo denk ik dan, bij zoveel menselijke eigenwaan en pretentie. Daarom lijkt het mij een mooie vakantie-opdracht om onze zegeningen te tellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten