In dit derde bericht uit de poëzie van Roelof ten Napel neem ik een andere psalm uit het centrale deel van zijn bundel Het Woedeboek.
De dichter hangt dit vers op aan het roepingsverhaal van de jonge Samuël zoals we dat kunnen lezen in het eerste boek Samuël, hoofdstuk 3.
De jonge Samuël deed dienst in het heiligdom van JHWH in de plaats Silo bij de priester Eli. Hij krijgt 's nachts een roepingsvisioen maar begrijpt niet goed wat hem overkomt. Tot drie maal toe spreekt god hem aan en telkens brengt Samuël verslag uit bij Eli. De derde keer zegt Eli daarover aan Samuël : mocht god je opnieuw roepen, dan moet je zeggen : spreek Heer, uw dienaar luistert.
De dichter die zijn thuisgemeenschap heeft verlaten, denkt terug aan vroeger.
 |
| (Eli and Samuël John Singleton Copley 1780 ©Wikipedia) |
PSALM (silo)
op de overloop, 's nachts, een streep licht
op de drempel van mijn broer.
het trapgat is donker als een keel,
in hoe ik de treden afloop ben ik
een teruggenomen roep. beneden stoot ik een stoel
haast achterover. ik groeide hier
op. nu sta ik er als tegen een deurpost.
heeft iets van mij het overleefd, een lap stof
van een vorige geest, gebruikt om een gat mee te stoppen,
dan weet nog een stuk van mijn stem hoe je
hem aan moet spreken, op welke manier hij
leek te luisteren.
(uit: Het Woedeboek, blz. 27)
De herinneringen aan de nachten thuis met een donkere trap en een streepje licht brengen de dichter blijkbaar bij de jonge Samuël. Die wist te horen wat god zei en wist met hem te spreken. De dichter heeft dat ook nog geweten, en er is nog ietsje over van die kennis...
Maar toch: god is zijn glans verloren en wordt ervaren als een stoplap om gaten te vullen (zie ook vorig bericht).
Nog een stuk van zijn stem weet hem aan te spreken en dat horen we in deze psalmen van zijn woedeboek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten