Roelof ten Napel schreef in zijn tweede dichtbundel In het vlees verder aan zijn zoektocht om zijn gelovige opvoeding een plek te geven in zijn leven. Hij doet dat in een hele reeks sonnetten die een eigenzinnige variant zijn op het klassieke sonnet.
 |
| (Roelof ten Napel ©Hollands Diep) |
Hier toont hij zich een soort Dante die midden zijn levensweg zich afvraagt waar hij staat. Maar bovenal bekent ten Napel hier dat hij blijft bidden. Merkwaardig gegeven en hier terug -zoals in vorige sonnetten- een heen en weer geslingerd zijn tussen geloof en niet-geloof.
Wat mij bijblijft hier is vooral de bedenking in de voorlaatste regel : ik bid om op te merken, om bewust en aandachtig te zijn.
Ook ben ik ontroerd bij de overtuiging van de dichter dat geen enkel gebed 'verloren' gaat: er blijft altijd ergens iets achter (regel 7).
SONNET CXVI
ik keek je vanuit de wereld aan, en sprak tot je -
mijn woorden verlieten mijn mond niet, en toch
gingen ze ergens heen, van mij vandaan, vanuit de wereld
uit de wereld weg -
ik ben niet gestopt met geloven, het kan me gewoon
weinig schelen of je bestaat -
wat ik zei bleef altijd ook ergens achter -
ja, ik ben bekend geraakt met de grens van de wereld,
en stel geen vragen meer
over wat zich achter mijn rug bevindt,
ik weet dat wanneer ik spreek
ik het niet maar zelf ben die me hoort,
en misschien bid ik vooral om op te merken
wie elders achtergebleven is
(uit: In het vlees, blz. 38)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten