De mens is een tussenwezen, zowel vlees als 'geest', of zoals je het vanuit wetenschappelijk standpunt zou kunnen stellen : de mens is evolutionair bepaald met driften, instincten, hormonen, behoeften aan voeding en onderdak terwijl hij ook zich dank zij zijn spiegelneuronen zoekt te spiegelen aan andere 'goede'(?) en verstandige voorbeelden. De mens als rationeel dier: het verstand versus het dierlijke.
Maurice Zundel (+1975) noemde het evolutionair bepaalde deel van de mens zijn geprefabriceerde ik...een ik dat er is voordat men er zelf al iets over kan zeggen. Voor hem is de figuur van Christus de wegwijzer die ons uitnodigt ons geprefabriceerde ik te overstijgen en zo tot heling te komen en tot vrijheid.
Aan dit alles denk ik bij het twintigste sonnet van Roelof ten Napel in zijn bundel In het vlees (uitg. Hollands Diep, 2020).
SONNET XX
 |
| (still uit film Au revoir les enfants ©gettyimages) |
onze ogen dicht, en één van ons
sprak -
wat jammer, denk ik nu, dat dat
met god te maken had -
dieren, met hun gegrom
in hun harten geborgen,
wat weten zij ervan
of ze hier kunnen blijven? ik wil
stil kunnen zijn, al weet ik niet meer
waarom - mijn handen in elkaar gelegd,
of in mijn schoot, mijn ogen
omhoog - de lucht
rustig vannacht
(uit: In het vlees, blz. 83)
Gebed als een moment van stil vallen en afstand nemen van jezelf om te zien hoe dierlijk we soms leven, maar ook om te ervaren hoe we verlangen naar iets onbestemds dat stilte vereist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten