In de voorbije Paastijd heb ik me laten leiden door 'licht-verzen'. Christus die zichzelf het Licht der wereld noemt (Joh. 8, 12) biedt ons een metafoor aan om te ontdekken wat en wie God is. Dat licht is een veelzijdig gebeuren dat altijd weer anders aan ons verschijnt.
Dichters Oosterhuis en Andreus reikten ons woorden aan. Hier nog een andere dichter die het vaak heeft over 'licht' en ook vaak over geloven, ook al is dat geloof een aftastend en vaak afwerend gegeven. Bernard Dewulf (1960-2021) schreef voor alles essays over kunst, maar zijn verzen werden postuum verzameld en uitgegeven in een bundel met de titel "Licht dat naar ons tast" (uitgeverij Atlas Contact, Amsterdam/Antwerpen, 2023).
Uit deze bundel stel ik je nu en in volgende berichten enkele verzen voor die voor mij als gelovige stof tot ruminatio (herkauwen) zijn en kunnen aanzet vormen voor gebed.
Voor de heropening van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten van Antwerpen in september 2022 had Dewulf in de laatste maanden van zijn leven een aantal verzen geschreven, vertrekkend vanuit de collectie van het KMSK. Een van deze zogenaamde museumverzen is het volgende...
LICHT
Ik schijn maar waar ik val.
Nu toevallig op een muur.
Ik mag dan wel het licht zijn,
als niets mij terugstuurt
kan niemand mij ooit zien.
(uit: Licht dat naar ons tast, blz. 216)
Geloven en lief hebben bestaan slechts in een relationeel proces. Het licht van Jezus kan slechts gezien worden als het via ons zijn en handelen wordt terug gestuurd. Zo verzengend en verblindend licht kan zijn, zo ook is het afhankelijk van ons om zichtbaar te worden in onze samenleving. Gave en opgave, uitnodiging en uitdaging.
 |
| (Koksijde kerk O.L.Vr. ter duinen eigen foto december 2023) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten