Dit bericht is het vijfhonderdste op deze blog.
Een moment van trots, van dankbaarheid en van bezinning...
Met deze blog wil ik mijn zoeken delen en het ont-dekken van een verhaal van vertrouwen dat gelezen kan worden in beeldende kunsten van vroeger en nu, tussen muzieknoten en in de witruimte van moderne en hedendaagse poëzie.
Ik lees deze tekenen vanuit het verhaal dat is uitgeschreven in de bibliotheek die we nu "Bijbel" noemen. Die verhalen vormen een open raam op ons leven ook anno 2024, en misschien nog actueler dan ooit. Aangezien die bibliotheek een reeks is van getuigenissen en een verslag van het zoeken hoe de relatie kan zijn tussen die dragende grond en wij, mensen, kunnen wij ons zoeken daarin terugvinden en verwoord zien. Die woorden doen iets vermoeden van het éne Woord waarin Hij die is, voor ons bereikbaar wordt.
Zeer recent las ik een vers van de jonge dichteres Aline Vera de Jonge (1989) dat verscheen in het tijdschrift Het liegend konijn (2024/1, blz. 145) en dat getiteld is 'omweg'.
Zoals kunsten voor mij vaak een omweg zijn en een raam vormen om de vertrouwenswaardige onderstroom van het geloof te ontdekken en weer dichter in mijn leven te brengen, zo dicht de Jonge over haar omweg... en vinden we elkaar. Hij, de te vertrouwen onderstroom van ieder mensenleven, is bereikbaar langs ook de omweg van Aline Vera de Jonge, én naar ik hoop ook langs de omweg van deze blog.
OMWEG
Dit is niet dezelfde rivier
dezelfde brug en ook deze kerk
heb ik niet eerder bezocht
zonder jou.
Ik kniel in de banken
 |
| (Hamburg kerk Sankt Jakobi augustus 2024 - eigen foto) |
blauw de mantel
rood het hart en wit
de trillende stilte.
Het is dinsdagochtend
de dorpelingen zijn elders en ook jij
bent ver van hier.
Ik richt mijn blik omhoog
volg bogen, gewelven, speel een lijnenspel
met het zandkleurige steen, en ja
mijn handen hebben zich gevouwen.
Er kijkt altijd iemand toe
natuurlijk, maar dit gebed
is geen doen-alsof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten