Het Pinksterfeest is het feest waarin die mysterieuze goddelijke Geest, onzichtbaar, onvatbaar, onvoorspelbaar zijn inspirerende, daadkrachtige, verbindende invloed toont. Hoe anders, hoe onverwacht ook, toch is Hij de gemeenschappelijke adem van alle gelovigen.
Zoals de ademhaling lucht haalt van buiten en in ons tot levenskracht wordt, zo een deel van onszelf wordt, zo is ook de Pinkstergeest niet alleen en niet in de eerste plaats een vreemd gegeven buiten ons om, maar een levenslucht in onszelf. De Vlaamse dichter Felix Timmermans schreef er een vers over dat uitgegeven werd in de bundel 'Adagio' die kort na zijn dood postuum verscheen (1947).
Dit vers blijft na bijna tachtig jaar nog altijd levensnabij klinken.
De Geest waait waar hij wil
 |
| (glasraam kerk Taizé) |
Nu eens bij u, dan bij een ander.
Waarom bezien wij zoo elkander?
Zie, wat bij u is, is bij mij.
't Komt uit hetzelfde klaar getij,
gelijk de waatren van de beken
zich voeden aan denzelfden stroom
of uit dezelfde bronne breken.
Wij zijn de takken van één boom,
van 't zelfde huis de gangen,
de aders van het eendre bloed.
En of de geest van vlam en zangen
bij u nu, dan bij mij verwijlt,
of weer verterend naar een ander ijlt,
Hij is in ons! In ons! Zoo is het goed!
En laat ons zwijgen en verlangen.
(uit: Timmermans, Felix, Adagio, Standaard Uitgeverij, Antwerpen, 1981, blz. 22)
Uit de ene bron stromen vele beken.
Aan de ene stam komen vele takken.
In het ene huis zijn er vele gangen.
In het ene lichaam vloeit het bloed door vele aders.
Het doet me zo denken aan de wapenspreuk van de nieuwe paus,
Leo XIV : In Illo Uno Unum, in de Ene zijn wij één.
De ene Geest die zorgt voor een veelkleurig christendom.
Dat moet gevierd worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten