De Tsjechische dichter Miroslav Holub werd door Koen Stassijns en Ivo Van Strijtem ook opgenomen (blz. 82) in hun bundel met een gedicht dat hij schreef bij archeologische vondsten uit de bronstijd. Het gedicht spreekt voor zichzelf.
WAT DAN OOK OVER GOD
Op de heuvel van Cézava
de botten van een meisje en een jongeman
 |
| (illustratie gevonden op internet) |
uit de bronstijd,
zonder armen, zonder benen,
slachtoffers van ritueel kannibalisme.
En hier de spatader van steen,
het laatste wat ze zagen
toen hun borstkas werd geopend,
onder het spuiten van bloed,
onder goddelijk gebrul
en animale defecatie.
En hier het hevige, gelaagde
zwijgen van leem.
Dus sprak de meester:
Wat je ook zegt over God
is niet waar.
Van de bronstijd naar de 21ste eeuw, van een voor-christelijke naar een post-christelijke(?) tijd.
Wat weten we over God? En is Hij er wel? Die vragen vinden we op het eind van het gedicht van Holub en met die vragen worden hedendaagse christenen ook geconfronteerd én in hun eigen geloofsleven én in hun gesprekken met tijdgenoten.
Dirk Hanssens, monnik van de benedictijnenabdij Keizersberg in Leuven, sluit treffend maar onbedoeld aan bij deze slotverzen van Holub in een uiteenzetting die verscheen in het november nummer 2017 van het monastiek tijdschrift "De Kovel". Ik citeer even uit zijn artikel "De weerbarstige weg" (blz. 98).
"Het niet-vinden van een God die geacht wordt onze wereld tot een controleerbare, klare orde te herscheppen, is misschien wel het echte vinden van een God die anders en groter is dan wij Hem kunnen voorstellen met de beperkte middelen die we hebben en binnen de wereldse categorieën van tijd en ruimte. Die eerste God, die we tengevolge van onze scepsis niet willen vinden, is een valse God, terwijl de tweede God, die naar ons aanvoelen altijd afwezig is op de weg die we bewandelen, wel eens de echte God zou kunnen zijn."
Of: wat je ook zegt over God...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten