Bij het lezen van het dagboek van de oorlogsvrijwilliger Gaston Le Roy was ik getroffen door zijn Vlaamse houding, zijn loyauteit naar de andere soldaten van zijn dorp, zijn eerlijkheid en zijn geloof. De zomer van 1917 is de derde zomer die Gaston doorbrengt aan het front. De zondag 12 augustus (dus zoals dit jaar ook een zondag) moet hij terug naar de loopgraven.
Hij schrijft in zijn dagboek: "Loopgraven. Vanmorgen was ik ter Heilige Tafel genaderd en nu nog in mijn schuilplaats (Hoeve Troost in Nood*grondgebied Kaaskerke/Diksmuide) voel ik de invloed van Gods genade. Het zijn de beste, vreugdevolste ogenblikken om geknield voor het allerheiligste, het evangelie te overdenken of een moraalboekje te lezen. Wat een innerlijke vreugde biedt toch het christelijke leven. De mens -en ik in het bijzonder- handelt als versteend, als je bedenkt hoe de goddelijke gaven miskend worden of ongebruikt gelaten.
Met het goddelijke lijden voor ogen was ik opgeknapt en verdroeg ik zonder morren de vermoeienissen en de warmte bij het optrekken naar de loopgraven."
(uit: Andre Gysel,
Gaston Le Roy. Dagboek van een Vlaamse oorlogsvrijwilliger tijdens WO I. uitg. Lannoo, Tielt, 2010, blz. 94)
Zijn eenvoudige geloof en zijn eerlijkheid ontroeren, zeker gezien de barre leefomstandigheden, en doen nadenken over onszelf en onze eigen geloofsbeleving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten