In de bundel "Van God los" (Tielt, 2011, blz. 169) is een gedicht opgenomen dat de schrijver Louis Aragon tot onderwerp heeft, levend in de eeuwigheid. Heel dit elegische gedicht ademt een milde humor; het is één grote knipoog. Geloven wordt al te vaak als een doodernstige zaak behandeld, maar in het gedicht worden we uitgenodigd om te leren lachen. Hoe de schrijver het verder ook moge bedoeld hebben, voor mij is de laatste regel zo waar in zijn relativering.
 |
| (Amiens Le beau Christ) |
Je vriendinnetjes maken een rondedans
Van je kleine leugentjes
hebben ze kransen gevlochten
Ik heb papier voor je meegenomen
en een uitstekende pen
Om gedichten te schrijven in de Eeuwigheid
Je beschermengel troost je
Hij knoopt je zwierige strik
en leert je lachen
Mij ben je al lang vergeten
God is ook zoveel mooier dan ik.
God is mooi. Over God denken in termen van schoonheid is voor westerse christenen een beetje raar, buiten-gewoon. Een van die uitzonderlijke plaatsen waar Christus getoond en benoemd wordt als 'mooi' is in de westgevel van de kathedraal van Amiens. Daar wordt het centrale Christusbeeld genoemd: le beau Christ. In de othodoxe kerken wordt meer gesproken over de schoonheid van God, zeker als ze nadenken over de plaats en betekenis van iconen in de liturgie en de persoonlijke devotie. Voor onszelf is het een hele uitdaging om schoonheid en geloof samen te doordenken. Philippe Soupault geeft hier een aanzetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten