Dat kan je letterlijk zien als je in musea of tentoonstellingen hetzelfde thema ziet terugkeren, uitgebeeld in telkens andere tijdvakken.
Het verhaal van de verloren zoon, dat we kunnen lezen in het Evangelie van Lucas (15, 11-32) zag ik de voorbije weken terug tijdens een reis door Noord-Italië, telkens vanuit een andere invalshoek.
Hier plaats ik eerst twee schilderijen bij elkaar, gezien in Turijn in de Galerie Saubade.
Het ene werk is van een barokke schilder, Guercino, gemaakt in of rond 1617. Hier zien we een hele scene bij de ingang van het huis van de vader. De aankomst van de zoon is een schouwspel en er wordt toegekeken vanop een balkon en van in de tuin waar duidelijk de oudere zoon staat. Het is een zeer sociaal gebeuren.
Heel anders van sfeer is het werk dat ongeveer honderdvijftig jaar later is geschilderd in een neo-classistische stijl door Pompeo Batoni (1773).
Hier is het een gebeuren enkel tussen vader en zoon, het is bijna een biechtstoel gebeuren. Het schuldbesef van de zoon en het berouw wordt sterk in de verf gezet met de grote tranen.
Waar Genuci een evangelieverhaal wil uitbeelden, legt Baldino vooral de nadruk op de individuele relatie. De barokke vroomheid was er een die vooral de band met de kerkgemeenschap benadrukte (om zo de tegenstelling met de protestanten te benadrukken); de vroomheid van midden 18de eeuw die we weerspiegelt zien in het werk van Baldino legt meer de nadruk op het individuele berouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten