De verloren zoon (3)

Tijdens een reis door Noord-Italië bezocht ik Milaan met o.a. het Museo del Novecento dat kunst toont uit de 20ste eeuw.

Uit de jaren 1920 toonde dit museum twee werken met als titel: Il figliol prodigo, of dus: de verloren zoon. Op een bijschrift bij een van deze werken wordt gezegd dat het thema van de verloren zoon heel dikwijls werd hernomen in deze periode van "terug naar de orde". De chaos waarin Europa belandde door en na Wereldoorlog I versterkte ook een verlangen naar orde, overzicht, veiligheid. Terugkeren naar een Vaderfiguur, zichzelf als een verloren zoon zien die afgedwaald is van zijn thuis en zijn identiteit te grabbel heeft gegooid ...
Machthebbers en artiesten zagen parallellen tussen de parabel uit het Lucas-evangelie en de roerige jaren twintig, waar de wonden van de oorlog worden gelikt en gezocht wordt hoe de samenleving overzichtelijk en betrouwbaar in te richten.
Een van de bekendste Italiaanse artiesten van de 20ste eeuw is zeker Giorgio de Chirico, die soms betiteld wordt als maker van 'metafysische' schilderijen (ook al kon hij zichzelf niet in deze etiketten terugvinden). Hier zijn interpretatie met zijn typische figuren zonder gezicht en uit geometrische figuren samengestelde lichamen. 

(eigen foto- Museo del Novecento Milaan - 4 juni 2019)

Ik interpreteer de witte figuur rechts als de vader die de zoon met open armen ontvangt. De zoon buigt zich voorover en wil neerknielen maar wordt daartoe verhinderd door zijn oude vader.
Dit schilderij dateert uit 1922.
Drie jaar later schildert een mij verder onbekende schilder  Baccio Maria Bacci zijn verloren zoon. Hier zien we een andere passage uit de parabel, nl. als de zoon de varkens hoedt en in armoede zijn situatie overweegt: zou ik niet beter terug gaan naar mijn vader en zou ik daar niet beter af zijn?

(Baccio Maria Bacci- museo del Novecento Milaan- eigen foto 4 juni 2019)

Hier zou je inderdaad het verband kunnen leggen met de onzekere politieke en maatschappelijke situatie en het verlangen naar een 'orde'. 
Als mens moeten we telkens weer ons afvragen hoe we ons verhouden tot ons eigen verleden, welke uitdagingen we aangaan en in hoeverre deze ons verlangen naar volheid van leven kunnen inlossen of net niet. In die zin blijft de parabel van de verloren zoon zijn actualiteit behouden, zeker in 2019.