Op 2 november worden de doden herdacht. In deze dagen bezoeken we begraafplaatsen. Als we langs al die graven wandelen, passeren honderden namen van meestal ons onbekende personen. Maar, hier en daar zien we ook op een grafsteen of urneblok een foto. Deze portretten spreken tot ons, meer dan welke naam ook. Door deze
 |
| (eigen foto begraafplaats Dieweg Brussel augustus 2017) |
face-to-face worden we aangesproken over de dood heen. En zelfs als er op een graf geen foto is, krijgt de foto van een geliefde gestorvene in vele huiskamers in deze dagen bijzondere aandacht. En ook dan spreekt deze gestorven tot ons over de dood heen. Wat André Blanchet schrijft over museale portretten geldt des te meer voor de foto van elke geliefde gestorvene in deze dagen van herdenking.
"De schilderij, het portret, dat is stilte die spreekt zonder te spreken. Het overkomt ons telkens weer wanneer we een museum binnengaan, het heeft iets aangrijpends: al die portretten, al die monden tegelijk zo stom en zo welsprekend! De plastische kunst verbindt de stilte met het spreken: het is een vorm van spreken die nauwelijks de stilte verstoort, die eigenlijk zelf nog helemaal stilte is, helemaal doordrongen nog van haar mysterie.
De persoon op het portret mag nog zo in zwijgen gehuld zijn, in werkelijkheid zegt hij nu meer, dan wanneer hij in hoorbare woorden tot ons zou spreken..." (geciteerd door Daniël-Ange in : Vuren in de woestijn. Deel 2: Stilte, blz. 118)
Doorheen de stilte van deze sprekende geliefde overledene kan je misschien de adem ervaren van deze zin uit het Bijbelse Hooglied : Sterk als de dood is de liefde (hoofdstuk 8, vers 6).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten