Met het feest van de Openbaring (Driekoningen) en het Doopsel van Jezus is de kerkelijke kerstperiode afgesloten. Maar toch, straks op 2 februari, wordt Lichtmis gevierd waarbij we het verhaal beluisteren uit het Lucasevangelie over de afsluiting van de onreinheidsperiode van Maria en het toewijden van de eerstgeborene aan JHWH, 40 dagen na de geboorte (Lc. 2, 22-40).
Daarom kan het nog wel, vind ik, om nog even bij het kerstverhaal stil te staan via het beschouwen van een kersticoon.
Laten we nu even vooral kijken naar de baby Jezus, hoe hij ligt in een stenen bak helemaal ingebakerd in witte doeken. Hiermee wijst de iconenschilder bewust naar het einde van het Jezus-verhaal, wanneer Hij na zijn dood wordt neergelegd in een graf, uitgehouwen in een rots en omzwachteld wordt in doeken (Lc. 23, 53).
Geboorte en dood zo innig verbonden...op de kersticoon visueel uitgebeeld, in een gedicht van Rodaan Al Galidi poëtisch verwoord.
VOOR EEUWIG VERBONDEN
De dood en het leven
gaan naar dezelfde school,
zitten bij elkaar in de klas,
luisteren naar dezelfde meester.
Bij een vraag steken ze beiden hun vinger op
en geven samen hetzelfde antwoord.
In de pauze spelen ze samen op hetzelfde plein,
vallen uit dezelfde tak,
kloppen hetzelfde zand uit hun schoenen
en na de laatste les,
gaat het leven naar de dood
en de dood naar het leven.
(uit: Samen al 't hope,Poëziegeschenk 2021, uitg. Poëziecentrum, Gent, blz. 11)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten