We komen aan het einde van onze zwerftocht in de poëziebundels van de jonge Nederlandse dichter Roelof ten Napel (1993). In zijn meest recente bundel Dagen in huis (Hollands Diep, 2021) zien we een jonge man die een nieuwe thuis blijkt te vinden én in de taal én in zijn (on)geloof én in zijn dagelijkse omgeving.
 |
| (©Hollands Diep) |
In de Bergrede roept Jezus op om niet te bidden of te vasten voor het oog van de anderen, want God ziet in het verborgene. Maar die passage over het belang van het 'verborgen' leven begint met het geven van een aalmoes. De Naardense Bijbelvertaling zegt het zo : "Als je een (daad van) ontferming doet, moet je linkerhand niet weten wat je rechterhand doet, opdat je ontferming er is in het verborgene; en je Vader die in het verborgene kijkt, zal je ervoor teruggeven!" (Matt. 6, 3-4).
Deze lange weg die via de verzen van ten Napel cirkelde rond de zin en plaats van het gebed sluit ik graag af met dit gedicht. Waar wijlen André Louf bidden noemde het blootleggen van de bron in je hart, gebruikt ten Napel een beeld dat aansluit bij de huidige belevingswereld van de Europese mens.
WAT IK BINNEN ONTVANGEN KAN
Het water, waar dan ook vandaan, wordt kort
door een paar zich wassende handen
onderbroken, voordat het weer wegstroomt,
ergens heen. Kraan, handen, wastafel, putje. Verder
stelsels pijpleidingen waarvan ik amper weet heb,
die ik eigenlijk maar aanneem.
Ze zijn hier van lood misschien,
we kregen een brief. Het water valt
langs mijn handen, raakt
mijn handen aan.
Hoe je je bidden voorstellen kan: het verborgene
even afgeleid, terwijl je
je handen erin terugbrengt
tot elkaar, je zelfs de ene niet laat weten
wat hij voor de ander doet.
(uit: Dagen in huis, blz. 24)
 |
| (Bill Viola : still uit zijn video Purification -eigen foto- ) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten